Whiplash na aanrijding

Op 14 december 2011 heeft de rechtbank uitspraak gedaan in een whiplash-zaak na een kop/staart aanrijding op 4 april 2005. Een vrouw die als inzittende in de auto zat die aan de achterzijde werd aangereden, stelde een whiplash te hebben opgelopen en daardoor beperkingen had gekregen waardoor zij arbeidsongeschikt stelde te zijn geworden. De verzekeraar van de veroorzaker, London, had wel aansprakelijkheid voor het ontstaan van de aanrijding erkend, maar wees af dat er beperkingen waren en arbeidsongeschiktheid was ontstaan.

Neurologische expertise

Een neuroloog heeft op verzoek van beide partijen en in opdracht van de rechtbank, vastgesteld dat de klachten zijn aan te merken als posttraumatisch pijnsyndroom, maar dat geen sprake is van beperkingen op zijn vakgebied. De vrouw wenste vervolgens ook rapportage door een anesthesioloog, een psychiater en een neuropsycholoog ter vaststelling van haar medische beperkingen. De rechtbank vond dat echter niet nodig en volgde dus de bevindingen van de neuroloog, omdat volgens de rechtbank sprake was van zorgvuldige rapportage door een door de rechtbank benoemde deskundige, waartegen geen zwaarwegende en steekhoudende bezwaren zijn aangevoerd.

Klachten of beperkingen?

De door de neuroloog gediagnosticeerde klachten werden door de rechtbank aangemerkt als ongevalsgerelateerde reële, niet ingebeelde/voorgewende/overdreven klachten. De stelling van eiseres dat sprake was van ongevalsgerelateerde beperkingen werd door de rechtbank afgewezen, omdat die stelling niet werd ondersteund door de bevindingen van de neuroloog. Het verschil tussen klachten en beperkingen is, dat klachten alleen subjectief waarneembaar zijn, dus door het slachtoffer worden ervaren zonder dat zij bewijsbaar tot geestelijk of lichamelijk minder functioneren leiden. Beperkingen kunnen door anderen worden vastgesteld (geobjectiveerd), klachten niet.

Zwolsche Algemeene/De Greef

Veel rechtbanken in den lande (ook deze rechtbank) hanteren de criteria uit het arrest van jaren geleden dat Zwolsche Algemeene/De Greef genoemd wordt. Daaruit blijkt dat wanneer de subjectieve klachten goed en vanaf direct na het ongeval gedocumenteerd zijn en door de deskundige reëel en niet ingebeeld of voorgewend zijn en als vaststaat dat iemand niet simuleert of de boel verergert en er voorts geen andere oorzaken kunnen worden geduid, de klachten toch tot beperkingen kunnen leiden. Daar komt bij dat veel rechters stellen, dat het de veroorzaker van de aanrijding is die het risico heeft laten ontstaan dat er niet-objectiveerbaar letsel zou ontstaan. Dat is dus voor risico van de veroorzaker, niet van het slachtoffer. De rechtbank Amsterdam zegt dus wel A, maar geen B. Zou dat komen omdat het Hof Amsterdam nou niet bepaald slachtoffervriendelijk is waar het de gevolgen van kop/staartbotsingen betreft?

De rechtbank wees de schadevergoeding af, behalve € 3.000,00 smartengeld.

De laatste blogs