Vijf vragen over no cure no pay

1.    No cure no pay in letselschade zaken, daarover is de laatste tijd veel ophef. Hoe denkt u daarover?

“Tja, onze branche is veel in het nieuws geweest, helaas alleen maar op een negatieve manier. Het is jammer dat de slechte kantoren nog steeds meer aandacht krijgen dan de bonafide kantoren, bijvoorbeeld die met het Keurmerk Letselschade. Ook wij hebben dat keurmerk, waarvan één van de vele eisen is dat  maximaal 10% van alle dossiers op basis van een no cure no pay regeling mogen worden afgewikkeld. Wij hebben naar schatting nog maar 0,5 % van de zaken op deze regeling gebaseerd, domweg omdat het vaak niet nodig is. Ik zeg in principe dus ook: no cure no pay? Nee!”

2.    Wat is nou eigenlijk het grote probleem met deze no cure no pay regeling?

“Deze regeling stamt uit de tijd, dat er nog niet in de wet stond dat de dader ook de kosten van de rechtshulpverlener moest betalen. Wilde die iets verdienen, dan moest hij wel een percentage van de behaalde schadevergoeding vragen. De dader hoefde zijn kosten en honorarium immers niet te betalen. Sinds een jaar of 25 staat echter wel in de wet dat de dader ook de zogenaamde buitengerechtelijke kosten (BGK) moest voldoen, zeg maar de kosten die een slachtoffer moet maken om zijn schade vergoed te krijgen. No cure no pay is dan niet nodig. Je moet gewoon een zaak goed inschatten en als dat onverhoopt niet is gebeurd, daarvoor de rekening betalen.”

3.     Het is dan toch niet zo erg, dat het slachtoffer ook wat meebetaalt?

“Nee, op zich niet, alleen het is niet nodig. En wat het slachtoffer vaak niet weet, is dat de ‘slechte’ rechtshulpverleners niet alleen een no cure no pay regeling met hem heeft afgesloten, maar ook gebruik maakt van de wettelijke regeling door zijn kosten en honorarium ook door de dader (vaak de verzekeraar) nog eens te laten betalen. Zo ‘verdient’ iemand dubbel zonder dat het slachtoffer dat weet. Ik noem dat diefstal.”

4.    Maar het is toch niet altijd direct duidelijk, dat iemand ‘een zaak’ heeft? Hoe moet het dan met de kosten?

“Dat klopt, en daar zou een no cure no pay regeling misschien uitkomst kunnen bieden. Maar toch raden wij dat onze cliënten af, wij gaan gratis aan de slag. Mensen vinden dat vaak eng en blijven vragen naar no cure no pay, ‘want dan kost het me niets’, is wat ze lijken te denken. Ik weet vaak al of het een goede zaak is of niet, en dan durf ik het wel aan om geheel gratis aan de slag te gaan. De cliënt hoeft dan dus nooit een percentage van de schadevergoeding af te staan, echt gratis dus.

Lukt het ons niet om de zaak ‘rond’ te krijgen, dan kunnen we alsnog andere afspraken gaan maken, bijvoorbeeld no cure no pay. Dat hebben we in een enkel geval ook gedaan, maar dan betalen wij alle advocaatkosten voor een cliënt. Zoals de ambtenaar van het ministerie van justitie, die dankzij zo’n regeling alsnog na twee jaar procederen zijn schade vergoed heeft gehad. Dat heeft Ridder Letselschade wel zo’n € 10.000,00 gekost aan advocaatkosten, maar wij maken zo onze belofte waar: gratis rechtshulp bij ongeval.”

5.    Tot slot, wat raadt u iedereen aan die een no cure no pay regeling heeft afgesloten of dat wil gaan doen?

“Ik raad iedereen aan zijn of haar dossier gratis door ons te laten beoordelen. Is er sprake van een regeling die niet netjes is, dan helpen wij het slachtoffer te proberen onder de no cure no pay regeling uit te komen, bijvoorbeeld met een beroep op dwaling of op de Wet Oneerlijke Handelspraktijken. En ja, ook dat doen wij gratis! Is er nog geen regeling gesloten, dan kunnen wij de zaak waarschijnlijk heel goed zonder no cure no pay in behandeling nemen!”

De laatste blogs